■ شعری از فریدون مشیری بخش عمومی

همه می پرسند چیست در زمزمه ی مبهم آب؟

چیست در همهمه ی دلکش برگ؟

چیست در بازی آن ابر سپید، روی این آبی آرام بلند

که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال.

چیست در خلوت خاموش کبوتر؟

چیست در کوشش بی حاصل موج؟

چیست در خنده ی جام؟

که تو چندین ساعت، مات و مبهوت به آن می نگری.

نه به ابر ، نه به آب، نه به برگ ، نه به این آبی آرام بلند.

نه به این خلوت خاموش کبوترها ،

نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام،

من به این جمله نمی اندیشم.

من مناجات درختان را هنگام سحر٬

رقص عطر گل یخ را با باد٬

نفس پاک شقایق را در سینه ی کوه٬

صحبت چلچله ها را با صبح،

نبض پاینده ی هستی را در گندم زار،

گردش رنگ و طراوت را در گونه ی گل٬

همه را می شنوم ، می بینم،

من به این جمله نمی اندیشم، به تو می اندیشم.

ای سراپا همه خوبی ، تک و تنها به تو می اندیشم.

همه جا ، همه وقت ، من به هر حال که باشم به تو می اندیشم.

تو بدان این را تنها تو بدان،

تو بیا ، تو بمان با من تنها تو بمان.

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب،

من فدای تو به جای همه گل ها تو بخند.

اینک این من که به پای تو در افتادم باز٬

ریسمانی کن از آن موی دراز،تو بگیر ، تو ببند.

تو بخواه، پاسخ چلچله ها را تو بگو،

قصه ی ابر و هوارا تو بخوان،

تو بمان با من تنها تو بمان .

در دل ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقی است٬

آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش........

(فریدون مشیری)